Мейрамгүл Рахатқызымен өткен жылы Астанаға барғанда танысқам. Ақтөбелік журналист менің бала кездегі құрбымнан аумайды. Күлкісі, ашық-жарқын мінезі, бәрі менің жан досым Аяужан секілді. Жақында ойламаған жерден Мейрамгүлмен қайта жолықтым. Сол баяғы таныс, ыстық бейне. Әңгіме арасында Мейрамгүл “Өй дөйт, десеш!” деп қолын сермеп қояды екен. Бұл Мейрамгүлдің риза болғандағы қалжыңы. Ауылда сыныптастар жиналып, тойлатып отырса керек. (Мейрамгүлдің айтуынша) Басқосуда бір сыныптастың әкесі қайтыс болғаныны естиді. Дүр етіп бәрі сол үйге келеді. Барса анасы әуенін келтіріп, сұңқылдап жоқтау айтып отырса керек. Риза боп кеткен біреуі қолын сермеп қойып, “Өй дөйт, десеш!”-деп басын шайқайды екен. Сөз түсінетін қу болса керек.